Í tónlist Bartóks kemur allt saman. Í hljóðheimi hans mætir kraftmikil þjóðlagatónlist fágaðri tónsmíðatækni ný-barokksins, náttúruhljóð blandast hljómi kirkjutóntegundanna - og þannig má áfram telja.
Í Sónötu fyrir einleiksfiðlu (1944) kannaði tónskáldið ungverska hversu langt væri hægt að komast með fjóra strengi og boga - og í ljós kemur að möguleikarnir eru endalausir. Fyrsti þáttur er í formi chacconu, annar er þriggja radda fúga, í þeim þriðja er eins og fiðlan syngi aríu við undirleik sjálfrar sín og síðasti kaflinn er æsilegt prestó - í heildina er verkið stórbrotið.
Það er svo sérstök ánægja að fá að heyra japanska fiðlusnillinginn Sayöku Shoji leika sónötuna á Stradivarius-fiðlu sína, 'Recamier', frá 1729.
Á seinni hluta tónleikanna, sem fram fara í Hannesarholti, heyrum við svo í fyrsta víóluleikara Berlínar-fílharmóníunnar, Amihai Grosz, leika aðra stórbrotna sónötu ásamt Víkingi Heiðari Ólafssyni: Víólusónötu Brahms í f-moll, sem er meðal síðustu verkanna sem tónskáldið samdi á lífsleiðinni.
