Hallur Ingólfsson gaf út sólóplötuna "Öræfi" í september síðastliðnum. Hallur hefur víða komið við og var m.a. í XIII og Ham, og leiðir nú rokksveitina Skepnu. Öræfi inniheldur 9 ósungin lög sem eru í senn dramatísk og hlaðin grimmri fegurð. Sum laganna eiga upptök sín að rekja til þeirrar tónlistar sem Hallur hefur samið fyrir leikhús og kvikmyndir undanfarin ár. Á tónleikunum leikur Hallur á gítar og kemur fram með einvala hljóðfæraleikurum: Þeim Halldóri Lárussyni trommuleikara, Herði Inga Stefánssyni bassaleikara og Jóhanni Ingvasyni píanóleikara.
Öræfi er fyrst og fremst óður til tónlistar; tónlistarinnar vegna. Tónlist án orða gefur okkur frelsi til að ferðast um okkar innri óbyggðir án þess að styðjast við rökvörður orðanna. Þá vill ferðin oft bera mann á ókunna og óspillta staði. Okkar innri Öræfi.
Öræfi komst í úrtak af útgáfum ársins sem tilnefndar voru til Norrænu tónlistarverðlaunanna og sást víða á árslistum ýmissa tónlistarspekúlanta yfir bestu plötur ársins. Þ.á.m. Ólafs Páls Gunnarssonar sem var með ýtarlega umfjöllun um Öræfi í Rokklandsþætti sínum á Rás 2, 15. desember síðastliðinn.
Arnar Eggert Thoroddsen skrifar um Öræfi: "Öræfi Halls Ingólfssonar er óvenju glæsilegt verk þar sem allir þeir ólíku þættir sem byggt hafa undir listsköpun hans í gegnum tíðina mætast í einum og mjög svo áhrifaríkum skurðpunkti. Stemningin er bæði áleitin og ógnandi en öruggt flæðið bæði fallegt og höfugt. Öræfi er á vissan hátt leikur að andstæðum; rokkarinn er þarna en sömuleiðis tónskáldið sem leggur epísk - en aldrei yfirkeyrð - lóð á vogarskálarnar. Sannkallað þrekvirki."
Tónskrattinn (Björn Jónsson) skrifar um Öræfi: "Mér finnst þetta ákaflega heillandi plata, full af dramatík og ljúfsárri fegurð, full af lífinu sjálfu og stórbrotinni íslenskri náttúru. Á tímum athyglisbrests og hraða sem allt er að brenna upp, gæti Öræfi klárlega verið það mótvægi sem við þurfum á að halda, andrími í dagsins önn. Hér eru sterkar tilfinningar í gangi og þessi tónlist snertir við manni og krefur mann um afstöðu…Þeir flokkunargjörnu eiga ef til vill í vandræðum með að finna þessari plötu stað í flokkunakerfum sínum og það finnst mér eitt af því sem er heillandi við hana. Hún stendur alveg án allra merkimiða.